O poranku obudziły mnie dźwięki. Bolała mnie głowa. Dostałam od razu kolejne, przeciwbólowe kroplówki.
– Nie wiem dlaczego, ale według moich obserwacji… – mówiła pielęgniarka, stojąc nad moim łóżkiem – …osoby z neuralgią boli dużo mocniej po operacji niż innych chorych, po innych zabiegach. Dlatego jeśli tylko ból będzie się nasilał, niech Pani o tym mówi. Dobrze Pani zniosła narkozę. Nie było wymiotów. Śpi Pani cały czas. Jest dobrze. Teraz Panią trochę umyjemy.
Wiem, że siusiałam do basenu. Na środku OIOM-u, leżąc na wznak, na łóżku. W pierwszym momencie myślałam, że nie dam rady, ale zmęczenie było silniejsze i dość szybko zaczęło mi być wszystko jedno. Wysiusiałam się. Dwie pielęgniarki chyba mnie obmyły. Zasnęłam.

Kolejnych godzin nie pamiętam. Pustka.

Otworzyłam oczy. Byłam na tomografii komputerowej. Nade mną aparat.
– Niech Pani się nie rusza – usłyszałam.
Jak się tam znalazłam? Czy jechałam na wózku, czy na łóżku…? Nie pamiętam. Pamiętam tylko migawkę z samego badania.

Kolejnych godzin znowu nie pamiętam. Pustka.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam profesora M.
– Jak się Pani czuje? – zapytał.
– Dobrze. – uśmiechnęłam się do niego – Nie czuję bólu. Chyba jest lepiej. Tylko nic nie słyszę…?
– To normalne. Minie. – usłyszałam odpowiedź.

Kolejnych godzin znowu nie pamiętam. Pustka.

Było już ciemno. Otworzyłam oczy. Leżałam na normalnej sali. Koło łóżka zobaczyłam mamę, która czytała książkę. Rozejrzałam się. Z lewej strony zobaczyłam młodą dziewczynę. Za nią starszą kobietę. Z prawej strony leżała inna starsza Pani. Mama coś mówiła…

Kolejnych godzin znowu nie pamiętam. Pustka.

Zbyszek siedział koło łóżka i trzymał moją rękę. Kiedy otworzyłam oczy, nachylił się nade mną i pocałował. Chyba otwierał usta, jakby coś mówił… Ale nie rozumiałam słów. Zobaczyłam tylko cieknącą kroplówkę koło siebie.

Kolejnych godzin znowu nie pamiętam. Z opowiadań wiem, że ten dzień spędziłam na sali numer pięć. Podobno rozmawiałam, dzwoniłam do Zbyszka… Podobno chodziłam do toalety. Byłam uśmiechnięta. Podobno…